Podzielę się z Wami historią, która wciąż do mnie wraca. Al-Halladż, perski sufi żyjący na przełomie IX i X w., został oskarżony przez bagdadzkich ulemów (uczonych islamskich teologów) o herezję, a następnie skazany i zdekapitowany na brzegach Tygrysu. Wszystko to bo w mistycznej ekstazie wykrzyczał “ana al-Haqq, ana al-Haqq” (ja jestem Prawdą, ja jestem Rzeczywistością). Dla sufich “Bogiem jest Rzeczywistość” więc można powiedzieć, że Al-Halladż krzyczał “Jestem Bogiem”. Dość kontrowersyjna teza dla religijnych twardogłowych no i ciekawe co na to Magik? 😉 

Studiowanie terminów wywodzących się z języka arabskiego jest jak nurkowanie w oceanie konotacji. Trzyliterowe rdzenie arabskich słów mogą przyjmować różne znaczenia w zależności od kontekstu. Tworzą konstelację dającą szerokie pole do interpretacji. Stąd też przekonanie, że przekłady Koranu są tylko jego interpretacjami w danym języku dokonanymi przez konkretne osoby autorskie.

W tradycji muzułmańskiej Al-Haqq to jedno z 99 boskich imion, czy jakby powiedzieli sufi, jeden z 99 atrybutów Rzeczywistości. Arabski rdzeń h-q-q, na którym oparty jest ten atrybut, tworzy słowa oscylujące znaczeniowo wokół prawdy, słuszności i powinności, przez sufich utożsamiany jest z Rzeczywistością. Tytuł 69. sury “Koranu”, Al-Haqqa, powszechnie tłumaczony jest jako “The Reality” (Rzeczywistość) – w polskim przekładzie Józefa Bielawskiego „Nieuniknione wydarzenie” (Koran, PIW, W-wa 1986). 

Nie byłbym sobą gdybym nie zaczął drążyć dalej i szukać źródeł źródła. Okazało się, że w innych językach semickich rdzeń h-q-q tworzy słowa znaczeniowo krążące wokół pisania, zapisywania i prawodawstwa. Zapisywanie i kodyfikowanie to przeobrażanie myśli w trwałą substancję za pośrednictwem słów. Można powiedzieć, że to ucieleśnianie prawdy. Słowo to Prawda, a Prawda jest Rzeczywistością więc Słowo jest Rzeczywistością, czyli Bogiem. 

Teraz już rozumiem skąd wzięło się nowotestamentowe “Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.” (J1:1). Nie bez kozery suficcy myśliciele uważają, że nauczanie Jezusa i jego uczniów wzięło się z bliskowschodniej tradycji mistycznej, która stanowi esencję sufickiej ścieżki.