Bóg w Sufizmie jest konstruktem opisującym Rzeczywistość w jej wszystkich aspektach i wielościach w nieskończoności bezczasu.

Rzeczywistość jest obejmującą wszystko pustką, w której mieszczą się wszystkie koncepcje Boga, w tym ta, że go nie ma. Wszystko zawiera się w Rzeczywistości lecz jej nie wyczerpuje.

W Sufizmie nieistotna jest sama „koncepcja” Boga, w końcu każdy jakąś może mieć. Istotne jest „doświadczenie” Boga, czyli zatopienie się w Rzeczywistości, by każdą chwilę przeżywać jak najbardziej w pełni, bez ograniczeń wynikajacych z poczucia alienacji i lęku.

Sufizm, jako tradycja ezoteryczna, używa swojego wewnętrznego języka. Miłość jest w nim alegorią Rzeczywistości ze względu na totalność swej inkluzywności.

Wszystkie siły spajające to co zawiera się w Rzeczywistości mogą być opowiedziane językiem miłości. Rumi mówi „Bogiem jest Rzeczywistość” i mówi też, że „Bóg jest Miłością” ergo „Miłość jest Rzeczywistością”. Realizowanie miłości jest zatem najlepszym sposobem na pełne doświadczanie Rzeczywistości.

Doświadczanie Rzeczywistości odbywać się może też poprzez medytację, którą mogą być praktyki koncentracji, uważności, świadomości ciała, czy oddechu, a także taniec, słuchanie, moment zachwytu nad pięknem. Jednak bez wejścia na ścieżkę miłości nie uda się wyjść poza tymczasowość praktyk medytacyjnych. 

Samorozwój prowadzący do akceptacji siebie bez uwarunkowania emocjami i wynikającymi z nich automatyzmami jest procesem, w którym uczymy się Radykalnej Miłości wobec siebie, wszystkich istot i wszystkich aspektów Rzeczywistości. Proces ten ma nam umożliwić pełne i permanentne doświadczenie Rzeczywistości.